Tegenvallende faciliteiten...maar wel lekker eten

De dag begonnen met een wandeling naar de fietsenwinkel. Na wat kleine aanpassingen, lampjes erbij, bel erop, is hij helemaal af. Eindelijk lekker fietsen! Ik haal meteen mijn Metro kaart op en doe nog wat boodschappen bij de (enige) supermarkt in de buurt, de United. Daarna naar de universiteit, waar ik de sleutel krijgt van mijn kantoor. Ik maak meteen kennis met iedereen, zoals altijd komen we vanzelf te praten over de verschillen tussen Europa en Amerika. Mijn contactpersoon Lauren is nog nooit in Europa geweest en is erg verbaasd als ik haar vertel dat alles daar veel kleiner is dan hier. Ook zegt ze dat het normaal veel warmer in deze tijd van het jaar dan nu… Ik heb dus mazzel!

Nu ik toch voor het eerst op de afdeling ben, besluit ik meteen kennis te maken met iedereen die ik ken van de e-mail en die mij geholpen heeft in de aanloop hiernaar toe. Met allemaal heb ik een beetje dezelfde ervaring: dat echte Amerikaanse, overdreven enthousiast doen, maar het niet (echt) menen. Gelukkig zijn Natalia en Carolyn niet zo…

Met de sleutel ga ik naar mijn kantoor, spannend! Het zit op de derde verdieping, de bovenste. Helaas valt het nogal tegen… Een kamertje zonder ramen, met twee bureaus en twee bureaustoelen. De bureaus zijn meer een soort tafels, niet verstelbaar in hoogte, en de bureaustoelen hebben geen armleuningen. Moet ik hier nu drie maanden gaan doorbrengen? Ik besluit meteen om een stoel met armleuningen te vragen beneden, en gelukkig, die kunnen ze ook echt leveren. Fijn! Verder bedenk ik me dat het wel meevalt dat er geen raam is, want er is natuurlijk wel airco en dus frisse lucht.

Want het moet gezegd, alle airco’s die ik tot nu toe ben tegengekomen, zijn erg prettig. Je hebt niet het gevoel dat je gerecyclede lucht in zit te ademen en je hebt niet het gevoel dat je in een diepvries zit. De airco in mijn huis is ook erg fijn. Je kunt eigenlijk gewoon slapen met de ramen dicht, maar omdat hij ‘s nachts minder vaak aangaat (omdat het dan kouder is natuurlijk), slaap je dan toch relatief lang in een afgesloten kamer, dus ik vind het fijn om toch ‘s nachts het raam open te zetten.

Ik besluit om meteen te gaan kijken of er op de rest van de campus misschien betere werkplekken te vinden zijn. Maar helaas: er zijn geen werkplekken met aparte beeldschermen. Van ergonomie lijken ze hier nog nooit gehoord te hebben… Alle studenten werken gewoon direct van hun laptop. De stoelen, tafels en bureaus in de bibliotheken zijn allemaal van hout, wat erg mooi is, maar je kunt ze dus niet afstellen aan je lengte. Wat een contrast met de grandeur van de gebouwen en het terrein…! Als ik dit later tegen Natalia benoem, zegt ze dat ze denkt dat het niet zozeer een kwestie is van dat men er geen geld aan wil spenderen, maar dat de prioriteit er gewoon niet licht en dat studenten blijkbaar ook niet aangeven dat ze betere werkplekken willen. Later zegt Carolyn dat het wel degelijk een hiërarchie ding is: als student begin je onder aan de ladder. Ik ben ineens erg blij met onze UvA die prachtige werkplekken ter beschikking heeft voor iedereen, student en medewerker.

Wat me ook opvalt tijdens mijn tour door de gebouwen vandaag, is dat er, in tegenstelling tot wat de “officiële” uitleg en documenten beweren, wel degelijk hiërarchie aanwezig is. Er zijn lounges en studieruimtes alleen voor graduate students, waar je in kan met je pasje. Verder zie je dat hoe hoger de positie binnen de universiteit, hoe mooier en groter je kantoor is. Hoezo weinig hiërarchie tussen studenten en professoren?? Op dit gebied in ieder geval wel. Bij ons op de UvA zit iedereen lekker door elkaar, en is er geen apart gedeelte met grote kantoren voor de professoren. Naar mijn idee is er bij ons dan ook veel minder hiërarchie aanwezig dan hier…apart, vooral dus omdat iedereen hier verkondigt hoe amicaal studenten en professoren wel niet zijn onder elkaar. Maar goed, dat heb ik nog niet met eigen ogen kunnen zien, dus misschien is dat wel ook zo en bestaat het naast elkaar.

Ik werk lekker verder in de bibliotheek, in een ruimte mét ramen ;-) het valt me op dat ook deze stoelen erg breed zijn, net als die in de East Asia bibliotheek. Apart… Zou dit overal zo zijn? Op mijn rondgang vandaag door diverse gebouwen concludeer ik: ja hoor, alle stoelen zijn hier gewoon veel breder, en alle banken ook. Aangepast aan de zwaarlijvige Amerikanen waarschijnlijk…?!

Over eten gesproken, al pratende met Lauren van het secretariaat kom ik nog een leuke gewoonte te weten. Iedere gootsteen die ik tot nu toe heb gezien (bij Natalia en bij mij thuis) is uitgerust met zwarte flapjes, waaronder zich een voedsel vermaal apparaat bevindt. Tot nu toe dacht ik, dat is vast bedoeld om te zorgen dat de gootsteen niet verstopt raakt als er per ongeluk teveel etensresten in verdwijnen. Maar wat schetst mijn verbazing: volgens Lauren is het bedoeld om EXPRES eten in te vermalen, zodat je prullenbak niet gaat stinken…!! Ik vraag haar, en wat gebeurt er dan met al die gemalen etensresten? Die komen in het riool terecht denk ik, zegt ze. Wel heb je ooit… Ik besluit om niet mee te gaan in deze rare Amerikaanse gewoonte en gewoon zoveel mogelijk op te eten, en als ik het toch weg moet gooien, dan maar in de vuilniszak. Ze scheidden hier wel restafval van papier, glas, en plastic (de “recycables” gaan wel op 1 hoop, maar goed), daar doe ik graag aan mee. Maar om mijn sinaasappels schillen nou door de gootsteen te vermalen… Dat gaat er wel in bij het apparaat, maar niet bij mij, vrees ik (altijd de woordgrap maken als je hem kan maken :-))

Vanavond neem ik Natalia mee uit eten naar Frida’s, het superlekkere vegetarische restaurant waar ik de eerste avond met Carolyn gegeten heb. Natalia heeft hier nog nooit gegeten en ze is erg benieuwd. Ze bestelt de “award winning” Frida’s burger en ik de Steak wrap, zonder steak natuurlijk maar met allemaal vegaspul. Hij is lekker gekruid, en smaak fantastisch. Wat een goeie tent! En een hoofdgerecht kost, niet schrikken, 9 of 10 dollar. Een plek om vaker terug te komen dus!