Mensen ontmoeten, taart eten en een deja vu

Vandaag naar een PhD defense geweest (verdedigen van je proefschrift). WAT een verschil met Nederland. Bij ons is het een hele happening: je moet je mooiste pakje aan, de commissie komt in toga, bij de uva vind je verdediging plaats in een oude kerk met portretten aan de muur, je nodigt de familie uit, heel officieel allemaal! En hier, schrik niet, zit je gewoon in het klaslokaal, met wat collega’s en in dit geval je man, en zijn er drie professoren en je begeleider aanwezig, en die zitten ook gewoon in hun normale kleren aan tafel! De verdediging zelf gaat wel het zelfde, eerst 10 minuten een inleiding geven op je onderzoek, dan stellen de professoren vragen, en je krijgt enorm veel tijd om hierop te antwoorden. Student zijn in Amerika betekent namelijk enorm veel discussiëren, dat zie je duidelijk terug hier. Verder geen ceremonieelvertoon. Je moet wel even het lokaal verlaten met z’n allen, en dan komt de professor naar buiten en zegt dat je doctor bent. That’s it! Wel apart, fijn dat het zo informeel is, maar toch wel een beetje teleurstellend ook vind ik… Wat wij doen is eigenlijk veel leuker :-)

Daarna taart eten in de tuin van het gebouw. Carolyn heeft een taart gemaakt zoals ik die nog nooit gegeten heb. De hoeveelheid suiker en boter is ongekend, echt op z’n Amerikaans. Maar maag draait er bijna van om, nou daar is nog heel wat voor nodig…! Grappig is dat ze ook nog een pakketje groenten met humus mee heeft genomen als tegenwicht :-) dat dan weer wel.

Ik ben naar deze verdediging gegaan om mensen te ontmoeten, ik ben tenslotte nieuw hier, maar uiteindelijk bleek dat het voor mij ook interessante inzichten bood. Tijdens het taarteten spreek ik met verschillende mensen en allemaal hebben ze weer andere namen van mensen waar ik contact mee zou moeten opnemen. Dat begint goed! John, mijn supervisor hier, praat met mij over mijn plannen hier. We komen samen tot de conclusie dat het misschien beter is voor mij, eerst op de theorie te focussen, omdat ik die toch wel erg mis… Ik heb nog nooit een vak in antropologie gevolgd tenslotte! Daar moet eens verandering aankomen en dit is echt de plek daarvoor.

Carolyn laat me na afloop de “graduate lounge” zien, een hangplek voor de graduate studenten (waaronder ik dus). Fantastisch: een gezellige kamer met banken, een koelkast, afwas in een rekje, leuke posters, kortom: ik ben weer terug in het Oost-Indisch Huis!! (Voor de verhuizing naar ons nieuwe gebouw zaten we in een prachtig oud UvA-gebouw in het centrum van Amsterdam, waarin we ook zo’n heerlijke informele ontmoetingsruimte hadden)

‘s Middags ontmoet ik professor Kendron, zij gaat het vak geven waar ik Teaching Assistent voor moet/zal zijn. Er is nog een TA, Emma. Kendron legt uit wat het vak inhoudt en wat onze taken zijn. De paniek slaat een beetje toe: wéér iets erbij…! Ik besluit te wachten en aan het eind mijn bezorgdheid hierover uit te spreken. Gelukkig vindt Kendron het geen. En begrijpt ze mijn situatie volledig. We spreken af dat ik alleen maar iets hoeft te doen wanneer het voor mij ook iets oplevert, dat kan bijvoorbeeld ook twee weken zijn. Gelukkig maar!

Na afloop ga ik snel naar huis omdat de Franse meiden inmiddels zijn gearriveerd. Ik klop op hun deur, ze wonen onder mij, en ze doen open. Mijn eerste indruk: aardige meiden! Ze zijn in de fase waar ik dinsdag in was, namelijk aan het bekomen van de schrik van de grootte van het huis :-) Marie rent op een neer door de gangen, leuke meid. Else is wat meer ingetogen. Ik neem ze snel mee naar de housing company zodat ze hun huurcontract kunnen tekenen, daarna gaan we boodschappen doen en uit eten. We hebben een leuke eerste kennismaking, ik zie de rest van het jaar wel zitten!