Zo zit je zonder team, zo heb je een team

Vandaag is het andere vak van John Bowen, Social Theory, waarin hij alle belangrijke sociaal wetenschappelijke theorieën bespreekt. Hij heeft me overgehaald om ook dit vak te volgen, want ik heb natuurlijk een basis nodig en die geeft hij in dit vak. Omdat ik bang ben dat het allemaal teveel wordt en ik niet aan mijn eigen onderzoek kan werken (dat wil ik toch nog kunnen blijven doen daarnaast) heb ik ervoor gekozen om alleen te auditten, dwz ik doe mee voor spek en bonen.

Bij dit vak zitten veel meer mensen, de kern is opnieuw veel lezen en discussiëren. Bij ons vak hoeven we ook geen opdrachten te maken, je moet dat wel. Ik ben meteen blij dat ik alleen maar audit…Maar dan legt John uit dat het doel van de cursus is om ons te professionaliseren als academici, dus we gaan leren een discussie te leiden, te presenteren, en wat je gelezen hebt te verbinden met je eigen onderzoek…en weer denk ik, oohh dat wil ik allemaal leren!! Dus, waarom niet ervan profiteren nu dat hier wordt aangeboden en ik er toch ben?? Dit bedenk ik mezelf ondertussen, en dus uiteindelijk geef ik me toch op om als 3e persoon (dus als “extra” persoon) een discussie te gaan leiden in november over self-governance (autonomie), omdat dat onderwerp nauw met mijn onderzoek verbonden is.

Zo gaat het steeds: het is allemaal zo interessant, dat mijn eerste idee “ik wil zo min mogelijk doen, ik wil werken aan de data die ik verzameld heb”, verandert in: “oohhh wat interessant, ik wil TOCH graag meedoen”! Tja, het zou ook een beetje vreemd zijn om niet de vruchten te plukken van een plek waar je bent, toch? Aan mijn data werken kan ik thuis ook tenslotte…

’s Avonds dus de try outs voor de Women’s Soccer Club. Wat een ervaring…kort samengevat: afgetrainde 17 en 18-jarige meiden met een berenconditie die BLOEDfanatiek achter een bal en achter elkaar aan rennen, en die zich ook nog eens willen bewijzen omdat ze geselecteerd willen worden . Oh en had ik al gezegd dat ze heel goed zijn? Bij deze, de een kan nog beter voetballen dan de ander. Ik probeer een gesprekje aan te knopen met sommigen, maar ze zitten er duidelijk niet op te wachten, hun “mind is focused”. De enkeling die wel praat vertelt dat ze al voetbalt sinds haar vijfde en landelijk heeft gespeeld. Zo, daar komt Susie met haar 31 jaar, en 7 jaar voetbalervaring in de onderste regionen van het Nederlandse damesvoetbal! :-) Maar wat ik niet heb aan talent compenseert met mijn levenservaring: in plaats van me uit het veld te laten slaan, denk ik bij mezelf: ik zal ze eens even bewijzen dat ik prima mee kan komen! Of ben ik nu overmoedig…nou, eigenlijk gaat het prima. Ik doe echt niet onder voor de rest. Het eerste uur dan. Daarnaast aan mijn spieren op klappen, wat ik zelden heb meegemaakt. Ik KAN niet meer… Ik heb in dit uur al meer bewogen dan in drie voetbalwedstrijden bij elkaar… Ik voel dat ik bijna moet stoppen, om blessures te voorkomen. Jemig, dat zou even een nederlaag zijn…! Terwijl ik mezelf push om het laatste beetje energie uit mijn benen te persen, worden gelukkig de oefeningen steeds minder zwaar, en moet je ook af en toe wachten voordat je weer aan de beurt bent. Dat is mijn redding! Uiteindelijk hou ik het net de 2 uur vol. Mijn houvast is dat dit de enige keer is dat ik dit moet doen. Want hoewel ik vol vertrouwen begon, met het idee dat ik misschien wel als een soort van invaller zou kunnen fungeren en zo toch aan mijn voetbalvaardigheden werken, dooft deze optimistische gedachte gedurende de training als een nachtkaarsje uit.

Aan het eind meld ik me bij Emily, één van de meiden die alles coördineert. “Ik vond het heel erg leuk”, zeg ik, “maar zoals ik in de e-mail al aangaf…” “Oh, de commitment bedoel je he” zegt ze (maw de tijdsinvestering). Ik wilde natuurlijk zeggen, het niveau, maar deze formulering staat me meer aan :-) “Ehhh ja de commitment inderdaad…!” zeg ik. Ik vraag haar wat er gebeurt met alle mensen die het team niet halen: is daar nog een team voor beschikbaar? Nee zegt ze. Dus ik vraag: maar wat gebeurt er dan met hen? Ja, die gaan dan als ze willen gewoon af en toe met elkaar ballen. Ik denk bij mezelf, wat is dit nou weer? Ik vraag haar: is het niet een idee om deze mensen dan als groep te e-mailen om zo in contact te blijven, zodat we kunnen afspreken om te gaan voetballen? Nou, dat vind zijn enorm goed idee, ze is helemaal verbaasd! Ik denk bij mezelf: heeft nou niemand het ooit bedacht…? Ze vraagt of ik het wel coördineren, ja hoor dat wil ik best. Ze gaat me de e-mail adres sturen. Leuk! Als er maar gevoetbald wordt.

En ook nog heel goed. We deden een soort training van 2 uur (!), en na 1 uur stonden mijn spieren al op klappen…! Ik moest er echt bijna mee stoppen, maar gelukkig werd het toen minder intensief en heb ik het net gered tot het einde. Kun je nagaan…o ja dat je een rugnummer kreeg en dat ze de try out morgen gaan herhalen, geeft wel aan wat voor niveau het is..toch? Zo niet, dan dit wel: ze trainen 3x in de week 2 uur en spelen in het weekend een wedstrijd (!!!) Ongelofelijk….en zij zijn nog niet eens het hoogste team! Dat is het “varsity team”, die spelen door heel Amerika. Zouden die dan elke dag trainen ofzo? En moeten die meisjes geen huiswerk maken?! Wat een hoog niveau hier zeg, ik ben er helemaal door weggeblazen….O ja, voor het geval jullie denken: waarom moet die Suus zich gaan bewijzen bij die meisjes, kan ze niet een niveautje lager? Nou nee, dat kan dus niet. Of je gaat een balletje trappen in het park, of je traint 3x in de week. Er zit niets tussenin – heel gek vind ik!

Dus, ik vroeg aan het meisje die alles coördineerde: wat gebeurt er nou eigenlijk met de meiden die NIET geselecteerd worden? Waar gaan die dan voetballen? Nou voor hen is er dus niks. Dus ik stelde voor om die in een maillinglijst te gooien, zodat we samen iets kunnen regelen! Ja dat vond ze een heel goed idee (ben ik dan de eerste die dit bedenkt?! Nou goed). Dus dat ga ik doen, ik krijg van haar de emailadressen van de “drop outs” en dan gaan we zelf eens even wat organiseren! Ben benieuwd, wordt vervolgd.

’s Avonds even boodschappen doen bij United. Daar kom ik John, de fietsenmaker van Big Shark tegen. Hij herkent mij niet alleen, hij weet zelfs nog hoe ik heet…oh mijn god! “Susan, right?” Zijn naam ben ik natuurlijk vergeten, maar gelukkig heet hij John, das niet zo moeilijk. Ik vertel over de voetbal, dat het niveau iets te hoog gegrepen was maar dat ik graag echt zou willen voetballen, in een competitie in plaats van een vrijblijvend potje in het park. John vertelt dat hij een vriend heeft die in een “league” speelt, ik begrijp uit zijn uitleg dat dat betekent dat je (gemixt) een competitie speelt tegen andere teams. En het is indoor soccer. Ik denk: yes, zaalvoetbal! Maar dat is het niet helemaal: het is blijkbaar een overdekt kunstgrasveld…?! Wel ook kleiner dan een echt veld. Apart, ik ben benieuwd. John vraagt mijn nummer en brengt me dezelfde avond nog in contact met zijn vriend Michael. Die nodigt me uit om kennis te maken aanstaande zondag bij een pick up game. En ik ben welkom om mee te doen met zijn team! Ze spelen op woensdagavonden. Hoe dingen soms toch lopen….!