Geen hiërarchie in de klas...??

Mijn eerste echte lesweek. De dag begint met een college van het vak Law and culture, het vak waarvoor ik teaching assistent moet zijn. Ik ben er om 9:55 uur, om 10 uur begint het college, maar er zit nog maar één meisje in de klas. Vanaf 10:00 uur beginnen studenten langzaam binnen te druppelen. Wat blijkt, alle lessen beginnen hier 10 minuten na het hele uur, omdat ze rekening houden met dat je van het ene gebouw naar het andere moet lopen…! Weten we dat ook weer. De klas zit erg vol, één meisje moet zelfs staan. Dat gaat nog veranderen: hier is het zo dat je de eerste twee weken nog mag wisselen van vak, je mag dus twee weken lang als het ware proeven. Veel van deze studenten zullen dan ook het vak uiteindelijk niet gaan volgen, dus met het aantal komt het vanzelf goed.

Dan komt Kendron binnen. Ze heeft een mooie nette jurk aan en een mooie ketting om, en draagt hoge hakken. Ik denk meteen aan het boekje wat ik heb gekregen op de introductiedag, waarin werd benadrukt dat er een Amerikaanse klassen weinig hiërarchie is, en studenten en professoren levendig met elkaar discussiëren, zonder enige afstand. Die gelijkheid voel ik nu niet echt. Dan stelt Kendron zich voor, als “professor Thomas”. Ik denk meteen: hoezo gelijkheid?! Ik denk dat ik in Nederland nog nooit een professor zich voor heb horen stellen als professor…! Kendron, pardon, professor Thomas, houdt een, het moet gezegd, energieke, gepassioneerde monoloog over de wet en hoe belangrijk het is om de wet en het wettelijk systeem als fenomeen te bestuderen. Tenslotte hebben wij mensen dat ook maar gewoon gemaakt. Ze vertelt dat we in dit vak gaan ontleden, wat is de wet nu precies, en hoe staat dat in verband met de cultuur waarin we leven?

De studenten schrijven mee, niemand stelt een vraag, ze zijn eigenlijk de hele les muisstil. Behalve als een grapje maakt, dan lachen ze daar natuurlijk om. In hoeverre is dat verplicht lachen, vraag ik me af… de hele tijd moet ik denken aan die zogenaamde gelijkwaardigheid. Dat is hier zeker niet het geval…

Kendron heeft gedurende het hele college haar XL Starbucks beter bij de hand. Soms pakte hem op, maar ze dringt er geen enkele keer uit. De Starbucks beker als status(verhogend) symbool, zullen we maar zeggen.

Opvallend is verder dat ze kort verteld waar je je kunt melden op de universiteit als je toegankelijkheidproblemen hebt als student, als je mentale gezondheid zorg nodig hebt, als je seksueel wordt lastig gevallen, of gediscrimineerd. Toch fijn om te weten…:-S

‘s Avonds komt Yolande aan, mijn huisgenootje voor de komende vier maanden. Voor de reis hebben we al een keer koffie gedronken, en dat klikte bijzonder goed. Ik ben dus blij dat ze er is. Samen met de Franse meiden wacht ik haar op beneden bij de deur. De Franse meiden hebben biertjes gekocht, die drinken we op bij ons om haar aankomst te vieren. Net als ik schrik Yolande van het enorme huis dat we hebben, en ligt ze helemaal in een deuk om al die ruimte.