Lenny en de Muny

Natalia woont (en ik dus straks ook) vlakbij de campus van de Universiteit en een enorm park wat daartegenover ligt. Ik besluit vandaag omdat park eens te gaan verkennen. Ik heb contact gehouden met Lenny, het meisje dat mij in eerste instantie zou komen ophalen, dat ging toen niet door omdat het Carolyn handiger leek dat zij mij ophaalde. Met Lenny heb ik afgesproken om 15:00 uur. Om 12:00 uur ga ik van huis, naar het park. Het is zoals alles hier, enorm groot. Er rijdt zelfs een shuttlebus doorheen waar je op en af kunt stappen. Er zijn twee golfbanen, een dierentuin (die gratis is!), het Missouri History museum, een groot bassin, het St Louis Art Museum en ook nog een enorm openluchttheater, het Muny. Er is zelfs een visitor center. Het is nog steeds stervensheet, maar wandelen kan prima. Ik heb een heerlijke wandeltocht en aan het einde van het park gekomen pak ik de metro terug naar het begin van het park, op Skinker. Het is meer een soort tram, hij gaat bovengronds.

Ik kom gelukkig net op tijd voor mijn afspraak met Lenny. We hebben afgesproken om voor een fiets te gaan kijken, maar de enige fietsenwinkel in de buurt heeft alleen maar nieuwe fietsen, veel te duur. Daarna gaan we op een terrasje zitten en praten we wat. Lenny is heel sportief, doet triatlons, en is hiervoor haar PhD, die hier 6 jaar duren omdat je ook zelf een onderzoeksvoorstel moet schrijven. Ik weet even niet meer in welk jaar ze zit, maar ze zit hier al een aantal jaren. Ze vindt Sint Louis helemaal geweldig, wil niet meer in Nederland wonen. Dat maakt het dan zo leuk, vraag ik. Lenny zegt: de mensen zijn hier erg open, je maakt makkelijk nieuwe vrienden. Ze kon aansluiting vinden bij een van de sportclubjes van de universiteit en is zo in de triatlons gerold. Hier zijn meer mijn soort mensen, zegt ze.

‘s Avonds eet ik samen met Natalia, die erg lekker kan koken. Hoewel ze niet helemaal mijn type is, kunnen we het best goed vinden en ik voel me thuis in haar huisje. Eigenlijk jammer dat ik over een dag al weg moet…

Toen ik ‘s middags in het park was, vertelde de mevrouw van het visitor center me dat vanavond de laatste voorstelling van het seizoen zou zijn in het openluchttheater, the Muny. Ik had meteen Natalia gebeld om te vragen of ze misschien zin had om daarheen te gaan, maar al pratende besloten we dat we eerst even gingen kijken hoe de avond liep, omdat er geen zin hadden om ons te moeten haasten. De voorstelling begon namelijk al om 20.15 uur. Uiteindelijk besluit zij om even snel iets klaar te maken zodat we er toch heen kunnen. Ik blij! Leuk om iets te bezoeken.

Mijn referentiepunt is natuurlijk het Vondelpark openluchttheater. Daar kunnen een paar 100 man zitten en er zijn wat professionele, maar ook wat meer amateuristische opvoeringen. Ik had inmiddels toch moeten weten dat dat hier allemaal heel anders gaat… Om te beginnen staan er honderden, zoniet duizenden auto’s. Ik ben daarom bang dat we er niet meer in kunnen, maar er blijkt nog genoeg plek. Er zijn gratis stoelen, daarvoor moet je helemaal naar boven lopen, om het theater heen, en daar kan je dan gaan zitten. We komen boven, en weer valt mijn mond open. Dit is wel even andere koek, er zitten duizenden mensen, het is een enorm theater! We kunnen inderdaad nog achterin zitten, er zijn genoeg gratis stoelen. De uitvoering begint, het is een muziek theaterstuk, zei de mevrouw van het visitor center. Oklahoma heet het. Het doek gaat open en er staat een prachtig decor, een huis in de tijd van de pioniers. Het wordt me meteen duidelijk dat dit niet zomaar een of ander toneelstukje betreft. Ook omdat voor het podium een echt orkest zit, volgens mij heb ik dat nog nooit gezien ! Al snel blijkt dat het gewoon een echte musical is: de hoofdrolspeler komt zingend het podium op. Hij zingt fantastisch. Het blijkt een heerlijke, echte Amerikaanse musical, met liedjes, zang, dans en toneelspel van hoge kwaliteit. Het ziet er allemaal zeer professioneel uit, ik kan niet geloven dat we hier gratis naar zitten kijken. De liedjes en de sfeer doen me erg denken aan de Sound of Music. Maar ik denk, dat zal wel komen omdat dat de enige Amerikaanse musical is die ik goed ken. Maar na afloop als we het boekje meenemen blijkt dat het inderdaad van de makers van de Sound of Music is! Had ik dat toch even goed gehoord :-)

Er zit gelukkig een pauze in het stuk en we nemen, zoals het hoort, een grote bak popcorn. Ook neem ik een glas witte wijn. Of nou ja een glas, natuurlijk krijg je hier weer een longdrinkbeker vol :-)