Oriëntatiedag

Vandaag is het oriëntatiedag voor nieuwe graduate studenten (zoals ik) op de universiteit. Ik heb weer lekker geslapen en ik wandel met veel zin naar de campus toe. Alhoewel ik hier al een paar dagen ben, raak ik maar niet uitgekeken op straat. Het is zo apart om rond te lopen in een omgeving die je alleen maar kent van films en televisie. Die grote vierkante stoeptegels, de Amerikaanse auto’s, de weids opgezette wegen en stoepen, de grote huizen, de gele schoolbus.. Ik kan er maar niet over uit dat dit echt bestaat en dat ik er rond loop!

Al met al vind ik de ervaring om hier te zijn tot nu toe erg overweldigend. Dit blijf ik ook maar herhalen merk ik tegenover Natalia en Carolyn. Letterlijk ALLES is anders dan in Europa. Van de stopcontacten tot de wegen, de verkeersregels, de winkels, en ook allerlei kleine dingen. Alsof je ineens op een andere planeet rondloopt, een planeet met van oorsprong Europeanen die zich onafhankelijk van Europa hebben ontwikkeld. Ik kan wel honderden dingen opnoemen die me al opgevallen zijn in de eerste drie dagen. Een leuke vind ik, dat ze hier aparte stegen hebben voor de vuilnisauto’s en de vuilnisopslag. Tussen twee straten in is er altijd zo’n steeg, waar mensen hun vuilnis neerzetten en waar de vuilnisauto doorheen rijdt. Ook zijn de parkeerplaatsen van de bewoners aan deze steeg gelegen. Verder is het natuurlijk leuk om te zien als je op straat loopt dat het beeld van de Amerikaanse huizen echt klopt: grote vrijstaande huizen met zo’n veranda ervoor met een schommelbank erop, en de Amerikaanse vlag die uithangt. Tuinen ervoor met af en toe een opgerolde krant op de stoep. De grote grijze stoeptegels (waarom hebben wij eigenlijk altijd die minitegeltjes, grote tegels zijn toch veel handiger om aan te leggen…?).

Mezelf steeds maar weer verwonderen loop ik naar de campus toe. Dan denk je dat je alles al gehad hebt en dan zie je de campus. Een toegangspoort als een triomfboog. En dat is dan nog niet eens de echte toegangspoort: als je onder deze bogen doorloopt, kom je op een enorme parkeerplaats uit, en aan het einde ervan is een lange trap die onder de grote poort door loopt. Mijn mond valt open, het is eigenlijk het meest nog te vergelijken met de ingang van een paleis. De grandeur straalt er vanaf. De campus bestaat uit allemaal prachtige gebouwen, met mooie grasvelden ertussen. Net als je denkt dat je aan het einde bent, ga je door een gebouw heen of eromheen en is er weer een grasveld met gebouwen eromheen. Al met al een enorm gebied. En dit schijnt dan nog niet eens een grote universiteit te zijn… Ongelooflijk! Later zeg ik tegen Carolyn: het voelt alsof het echt een privilege is dat je hier mag studeren. Ja, zegt Carolyn, dat is ook zo. (De Washington University is een private universiteit en daarom vrij exclusief, voor de elite). Je ziet ook dat kosten noch moeite worden gespaard: met man en macht is men bezig om de campus gereed te krijgen voor het begin van het nieuwe jaar, volgende week. Er wordt druk grasgemaaid en onderhoud gepleegd.

Ik ga naar binnen bij een gebouw met “Welcome” vlaggen ervoor. Met een groepje andere aankomende studenten krijg ik een kleine rondleiding over de campus. Er zijn meerdere bibliotheken, een enorme sportgebouw (want college sport is hier erg belangrijk natuurlijk), meerdere eetgelegenheden, het ene gebouw en de ene zaal nog mooier dan de andere. En alles weer enorm groot natuurlijk. Je loopt je hier een ongeluk, ik kan niet wachten tot ik een fiets heb! Die moet ik ook nog steeds regelen…

Ik woon het welkomst praatje van de decaan bij (de Dean), een vrij jonge, zwarte man, opvallend in dit vooral witte bolwerk (er zijn trouwens ook enorm veel Aziatische studenten, dus zo wit is het ook weer niet). Het is natuurlijk een enorm inspirerend praatje. Hij moedigt ons aan om onszelf voor te stellen in 2021, wat ben je dan aan het doen? De boodschap die hij ons wil meegeven is dat we vooral meteen moeten beginnen met nadenken over onze carrière, en dit niet moeten uitstellen tot wanneer we bijna klaar zijn. Career management starts now! Typisch Amerikaans natuurlijk, maar het zet me wel aan het denken: ik heb daar ook nog niet erg veel over nagedacht. Ik woon nog een sessie over career planning bij en tussendoor doe ik vooral de dingen die nog gebeuren moeten: een studentenkaart (student ID) regelen , informatie over het sporten inwinnen (dat kan gratis en de hele dag door op vertoon van je kaart), en ik ga nog naar het kantoor voor de internationale studenten voor nog wat meer administratieve rompslomp (het lijkt maar niet op te houden!). Tussendoor kun je je lunchbox ophalen. Hier ben ik natuurlijk erg benieuwd naar! En ja hoor, het bestaat uit twee witte broodjes met als keuze kip, beef, kaas, een klef koekje, natuurlijk nog wat extra zou zijn en een zakjes chips…?! Natalia zegt later dat dit inderdaad een typische Amerikaanse lunch is, met chips erbij.

Ik ben erg blij dat ik deze eerste dagen kan optrekken met Natalia en Carolyn. Al mijn vragen over de stad, de gewoonten en gebruiken, kunnen zij goed beantwoorden. Heel fijn om locals om je heen te hebben! Ik heb daardoor het gevoel dat ik een soort spoedcursus Amerika krijg.

‘s Avonds eet ik weer samen met Natalia. Ze heeft curry van linzen en pompoen gemaakt, jamjam! De hele avond besteed ik verder aan administratiegedoe. Morgen verhuizen, morgenochtend ga ik de sleutel ophalen…spannend!