De zoektocht naar een telefoon

Ik heb heel goed geslapen en wordt netjes om 8 uur wakker. Hoe kan dat nu, denk ik, moet toch een jetlag hebben? Misschien komt hij er later dan…Natalia is 2,5 maand weg geweest, dus er is niets in huis. Na het opstaan gaan we daarom boodschappen doen bij United, een supermarkt met eten van over de hele wereld. Waarom hebben we dat in Nederland niet?! De winkel is gelukkig op loopafstand. Ik maak lekkere havermoutpap met sojamelk. Opvallend is dat alles groot is: de koelkast, de gootsteen, de verpakkingen. “We think big”, zou Carolyn later zeggen.

Ik besluit dat het eerste wat ik moet doen is een Amerikaanse simkaart kopen. Dat doe ik samen met Carolyn, zij brengt me met de auto. Want dat is nodig: de winkels blijken allemaal geconcentreerd te zijn in winkelgebieden die er uitzien zoals onze winkelgebieden buiten de stad, zoals de Mortiere in Middelburg of Villa Arena. Dit geeft echt een raar gevoel, alsof je buiten de stad bent. Ik vraag ook steeds aan Carolyn: zijn we nu nog steeds in Sint Louis? Ja hoor, dat zijn we, zegt ze lachend. Ze legt uit dat het hier niet mogelijk is om even naar de winkel op de hoek te gaan, zoals in Nederland. Je moet altijd de auto pakken (of de metro, maar die is lang niet zo uitgebreid als in Amsterdam bijvoorbeeld) en naar zo’n shopping center rijden. Dus als je bijvoorbeeld een blocnootje, een schuursponsje of tandpasta nodig hebt: zelfs dan moet je de auto pakken en naar zo’n enorm shopping center rijden. Hoe is het mogelijk… Het geeft een heel vervreemdend gevoel vind ik, dat je niet even naar de winkel om de hoek kan. Nu ik dit schrijf, na vier dagen, vind ik het nog steeds heel vreemd…

De telefoonkaart is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Uiteindelijk rijden we bijna de hele middag groeit is door Sint Louis, van de ene telefoon winkel naar de andere. Allemaal willen ze dat je er een telefoon bij neemt. Uiteindelijk eindigen we in een wat slechtere buurt bij een winkeltje, die wel een sim only pre paid kaart verkoopt, voor $ 30. Het werkt prima!

Nu we toch zo aan het rondtoeren zijn door Sint Louis, besluit Carolyn om mij meteen wat meer van de stad te laten zien. We rijden door naar downtown St Louis, het centrum zeg maar. Dus ik denk: leu, dan ga ik nu het echte Sint Louis zien! Maar wat blijkt, ook dit is totaal anders dan in Nederland. Het centrum loopt juist leeg, heel veel gebouwen zijn verlaten. Omdat er vrij veel zwarte mensen wonen, en de gemeente niet in het gebied wil investeren, ontwikkelt het gebied zich niet, en zijn de scholen slecht bijvoorbeeld. Daarom trekken de rijkere (blanke) Amerikanen juist naar de aangrenzende suburbs (in dit geval bijv Clayton), waardoor het centrum achtergesteld gebied wordt. Op het moment dat wij er doorheen rijden, zijn er wel veel mensen, allemaal in het rood gekleed: een wedstrijd van de Sint Louis Cardinals staat op het punt te beginnen. Carolyn zegt: als er geen wedstrijd is, is hij helemaal niemand op straat. Alles wat er is aan eettentjes en hotels is allemaal gericht op de sportfans die een wedstrijd komen bekijken, want het stadion is vlakbij. Mijn tweede vreemde ervaring: naar het centrum gaan van een grote stad, wat dan uiteindelijk niet het centrum blijkt te zijn waar alles gebeurt, maar eerder een spookstad.

Na de geslaagde trip en tour door Sint Louis, gaan we met Nathalia en Matthew uit eten bij een Thai, Forks & Sticks. Heerlijk eten en niet duur, en ook geen enorme porties. Het is vlakbij Natalia om de hoek. Ze woont vlakbij de Delmar Loop, een lange straat vol met allemaal leuke eettentjes: een van de places to be van St Louis. Natalia woont aan de Washington Boulevard, en het leuke is, dat is om de hoek van Skinker Boulevard, waar ik straks ga wonen. De buurt ken ik nu dus al een beetje.

Na het eten besluit ik om de Delmar Loop te gaan verkennen. Eerst ga ik even naar de winkel van het denkstation, gewoon om even rond te neuzen. Ik vind er oom Co’s geliefde snoepje Altoids Wintergreen, dat ik natuurlijk meteen koop. Verder ben ik eigenlijk stiekem gewoon de producten en de mensen aan het observeren. Ik sta me een tijdje te vergapen aan de frisdrank taps. Het stereotype beeld: iets van 10 soorten, en de bekers die je kunt kiezen zijn enorm groot. De kleinste maat is bij ons zeker een large. De een na de ander komt het denkstation binnen en pakt de grootste beker om die te vullen. Het is erg druk, ik heb nog nooit zoveel mensen in een tankstation gezien, maar ja, iedereen doet hier dan ook alles met de auto. Uiteindelijk vind ik onze heerlijke mentos kauwgom, dus die koop ik ook meteen 

Daarna naar de Delmar Loop. Het is zaterdagavond, dus het is erg druk. De etentjes zitten enorm vol. Wat meteen opvalt is dat heel veel mensen een doggy bag op tafel hebben liggen of ermee rondlopen. Als je uit eten gaat in Amerika, krijg je zulke grote porties, mensen kunnen die helemaal niet op en nemen vervolgens alles in een doggy bag mee naar huis. Ze zouden natuurlijk ook de porties kunnen verkleinen, maar ik geloof niet dat ze daar ooit aan gedacht hebben…

Ik kom langs enorm leuke zaakjes, zoals een winkel met honderden soorten frisdrank (soda) en snoepjes, een smoothie zaak, een restaurant waar ze aan tafel je vlees staan te grillen, en een paar diners, geïnspireerd op de jaren 50 (denk aan Grease). Geweldig! Er is ook een bioscoop met van die ouderwetse aankondigingen erop, zwarte letters op een verlichte achtergrond. Ze draaien er de minder bekende films, arthouse zeg maar.

Voordat ik naar Amerika ging, hoorde ik van meerdere mensen al dat mensen hier echt dik zijn. Dat valt me nu inderdaad op. Het zijn helaas voornamelijk ook de zwarte mensen, waarvan er hier een hoop wonen. (St Louis ligt aan de Mississippi en is een beetje het begin van het zuiden). Racisme is hier een issue, vlakbij ligt het plaatsje Ferguson, waar vorig jaar een zwarte jongen is doodgeschoten door een blanke politieagent, en er sindsdien onrust heerst. Twee dagen later zal ik in de bus zitten bij een zwarte buschauffeur en een zwarte mevrouw, die over racisme praten. In de paar dagen dat ik hier ben, merk je inderdaad dat het hier speelt. Maar hier op de Delmar Loop is de sfeer goed, ook bij mij in de buurt heb ik tot nu toe nog niks verkeerds gevoeld. Het voelt best veilig allemaal.