Het super-mega-awsome appartement

Vandaag meld ik me om 9:00 uur bij het appartement. Calin, iemand van de universiteit is daar om de meubelverhuur binnen te laten en kan mij meteen de sleutel overhandigen. Voor het eerst ben ik in het gebouw, ik ben er de afgelopen dagen al een paar keer langs gelopen. Een grote hal met vloerbedekking, en een statig oud trappenhuis. Dat belooft veel goeds. Eenmaal binnen in het appartement valt mijn mond open: het is HUGE!! Enorm groot dus. Ik roep uit tegen Calin: de woonkamer is net zo groot als mijn hele huis!! En dan heb ik nog maar een kwart van het appartement gezien. Er zit nog een heuse eetkamer aan vast, er zijn twee grote slaapkamers, een enorme wasruimte, alleen de keuken is eigenlijk van de redelijk normale proportie. De badkamer is ook niet al te groot, maar bevat wel een echte ouderwetse badkuip met leeuwenpootjes :-) Het is een oud pand, Calin legt uit dat je dat kunt zien aan de hoge plafonds, de grote deurposten, en natuurlijk zijn er ook ouderwetse schuiframen. Ik waan me bijna in Amsterdam… Carolyn legde eerder al uit dat Amerikanen toch ook steeds efficiënter gaan denken. Hoge plafonds en enorme deurposten worden nu ook niet meer gemaakt.

Het appartement is zo groot dat mijn mond open blijft staan. Elke keer als ik denk dat ik nu alles wel gezien heb, blijkt er nóg een kamer of kast te zijn. Er is trouwens ook net nieuwe vloerbedekking gelegd en de muren zijn gewit - wat wil je nog meer? Ik kan bijna niet geloven dat ik hier vier maanden mag wonen...!

Ik ga weer terug naar Natalia om haar het goede nieuws te vertellen. Calin wachtte ondertussen de mannen van de inboedelverhuur af. Na een paar uur is het zover. Carolyn helpt mij wederom met mijn spullen verhuizen. We gaan meteen door om boodschappen te doen, maar ik wil eerst even snel binnen kijken wat er is aan spullen. En dan volgt toch een kleine teleurstelling: er staan wel heel weinig meubels in dit grote huis. Een bank en salontafel, met aan weerszijden van de bank een tafeltje, en voor de rest is de hele woonkamer leeg. In de eetkamer staat een kleine tafel met twee stoelen. De slaapkamers zijn wel ok, de bedden zijn prachtig, groot en mooi opgedekt, er staat een ladekast en een nachtkastje met lamp bij. In de keuken ligt echt het minimale helaas: 1 spatel, 2 pannen, 4 vorken, een mini snijplankje, 1 keukenhanddoek, enzovoort. Maar zo te zien zijn alle noodzakelijke dingen wel aanwezig.

Ik pak snel wat tassen om spullen in te doen en dan gaan Carolyn en ik shoppen. Ik wil graag naar Trader Joe’s, een winkel met allemaal biologische producten. Die heb ik leren kennen via Natalia, die heel veel van Trader Joe’s heeft. Naast de Trader Joe’s ligt een Target, een soort enorme HEMA. Ik koop me een slag in de rondte, terwijl ik meteen proberen om alle indrukken te verwerken: van de omvang van alles, en ook van alle producten, die natuurlijk weer totaal anders zijn dan in Nederland. En dan ben ik natuurlijk ook nog slecht in keuzes maken….:-) Na wat gedoe met betaalpassen, staan we 3 uur later (!) weer buiten.

Carolyn zet me thuis af, en dan begint het grote uitpakken. Dat gaat vrij makkelijk omdat ik relatief weinig spullen heb meegenomen van huis. De boodschappen ruim ik op en ik sla aan het koken. Ik voel me voor het eerst sinds lange tijd eenzaam, niet zozeer doordat ik Natalia’s gezelschap mis, maar omdat ik in een groot huis ben waar heel weinig spullen zijn, wat het niet erg gezellig maakt. Ook erger ik me enorm aan het tekort aan spullen. Ik kan niet wachten om weer te gaan winkelen om wat meer dingen te kopen: vaatdoeken, theedoeken, spatels, pannnen, die zijn er niet of bijna niet, het is erg behelpen. Ook niet iets om vrolijk van te worden… Gelukkig slaap ik goed, ik ben erg moe en het grote bed ligt erg lekker.